Categoría: Violencia de xénero

Cadeiras que suxeitan

Este é o noso terceiro ano impartindo o Curso de Habilidades Comunicativas e Expresivas, encadrado dentro do Programa de Inserción Laboral para vítimas de violencia de xénero que desenvolve a Asociación de Xóvenes Emprendedores Lucenses.

Non todos os anos son iguais, pero ningún deixaron de ensinarnos. Ensináronnos que é posible, que a debilidade está do outro lado, que a forza (a de verdade, que nada ten que ver cos músculos) contrúe, é quen de mudar realidades. Ensináronnos que todas estamos do mesmo lado, aínda que non nos parezamos, aínda que nen sequera estemos de acordo. Ensináronnos que a súa forza é a que nos fai fortes.

Este ano pechamos o Plan “Recicl-arte” coa mostra dos traballos que as participantes levaron a cabo nos Obradoiros de Restauración e Reciclaxe e tentamos converter en textos as súas ideas sobre o mudar para mellorar.

                                                                                                                                                                           

Imposible sen vós

Cando comezamos este proxecto nunca imaxinamos ser quen de convertelo en algo tan grande.

Cando vos pedimos axuda non pensamos que nos fosedes regalar o voso tempo e talento dun xeito tan xeneroso.

Chegados ó final só podemos agradecer: agradecer o tempo, os folgos, a creatividade, o moitísimo que nos ensinastes e o non perder nunca o sorriso.

Pero iso sería o doado, agradecer.

O que non é doado é estar disposto sempre, ceder o teu tempo cando pouco tes, coller unha idea e regala con tanto amor e talento que se convirta en algo moito mellor. O que non é doado é facer que importe de verdade.

Doado sería tentar destacar o voso talento por riba das ideas das 15 protagonistas. Doado sería querer recoñecementos por riba de coherencia.

Coller 15 visións e respectalas, aprender delas e facelas medrar era o complicado.

Grazas! Sen vós imposible!

Grazas por non facer as cousas doadas

Historias extraordinarias de persoas ordinarias

 

María ten 12 anos e leva 3 nas salas dos xulgados; a pesares diso sorrí, xoga coa súa irmá e sae á rúa chea de forza. Pelexa polo teléfono e ten os primeiros complexos adolescentes.

María é unha rapaza máis pero cunha historia horrible, que viviu medos e violencia e que agora se enfronta a un sistema que non a deixa ser nena.

María criouse co home do saco, os seus monstros nunca estiveron debaixo da cama. Agora os seus pesadelos chámanse recordos, que volven día a día, valoración a valoración, vista xudicial a vista xudicial.

María coñece o peor da raza humana e segue confiando.

Pero ás veces énchese de xenreira e estoupa, porque non quere repetir o mesmo unha e outra vez, porque está cansa de que a valoren a ela, de que a xulguen, porque só quere ter 12 anos e gravar Musicalis (ou como se diga) e comprar roupa que brille moito e ler libros de medo.

A semana que ven ten outro xuízo, mentres súa nai está cun avogado  escribe un conto sobre un castelo cheo de moscas.  Coma unha nena máis,coma unha nena extraordinaria.

A María, a todas as Marías  que non se merecen ser silenciadas

 

O mellor e o peor do noso traballo son as persoas e ás súas historias. Ás veces fanche perder a fe no mundo que estamos a crear. Outras énchente de forza porque ese mesmo mundo está cheo de persoas extraordinarias que o fan mellor a pesares das súas historias.

 

 

Unha Gioconda no bar e unha Maja africana

15 mulleres, con 15 historias, con 15 corpos, con 15 personalidades, con 15 millóns de soños e con 15 formas de entender o mundo.

15 mulleres elixiron 15 cadros que representan figuras femininas e, con esa imaxe de referente, decidiron o xeito de reflectir nunha foto a que para elas é unha visión da muller actual.

E decidiron que A Gioconda está cansa de sorrir, que se cansou de ser a cándida e apracible moza, que quere liberdade para sentir e falar. A Gioconda pintou os beizos e marchou tomar algo.

E decidiron poñerlles libros ás cortesáns compracentes e cortar os fíos das bonecas silenciadas. E os corpos utilizados enchéronse de cadeas, cansáronse de ser un obxecto e só queren pertencer á súa dona.

A Maja vestiuse con roupas africanas, porque a fermosura tamén é negra, tamén tivo que emigrar. A fermosura non só é nobre; madruga, leva os nenos á escola e busca traballo para chegar a fin de mes.

15 mulleres con 15 historias, 15 cadros que nos representan a todas

 

                                

*Proxecto enmarcado dentro do Curso de Habilidades Comunicativas e Expresivas do Programa Express-arte, para a inserción laboral de vítimas de violencia de xénero, xestionado pola Asociación de Xóvenes Emprendedores Lucenses e promovido pola Consellería de Igualdade da Xunta de Galicia.

Hoxe tamén é 25N

Nós pensabamos que non tiñamos prexuízos ata que as coñecemos a elas. Un día saímos de clase pensando “podería pasarme a min”. É una obviedade, pero non o é, de súpeto a distancia coa que o ves todo muda, de súpeto dáste conta que ti tamén es filla da sociedade na que o amor romántico pode cámbialo todo se es paciente, que ti tamén traspasaches límites sen ni sequera decatarte.

E veste a ti mesma dicíndolle ó rapaz de aquel bar que tes mozo para que te deixe tranquila, e ves como finxías falar por teléfono de volta a casa porque viña un home detrás, lémbraste cantas veces xustificaches coa falta de tempo o non ter fillos e míraste no espello e sabes que pensaches “por que o consinte”

Nós críamos que nunca nos pasaría porque non buscabamos un señor Grey, porque eramos económicamente independentes, porque nunca nos pasara… Só viamos a cúspide do iceberg,  pero non a nosoutras axudando a suxeitala.

Ese día entendemos que ninguén consinte un maltrato na primeira cita, que somos todos e todas, como sociedade os/as que permitimos a súa escalada. Cada vez que aceptamos os celos como parte do amor, cada vez que dicimos que se che levanta as saias e porque lle gustas, cada vez que aceptamos que se nos xulgue polo noso físico ou pola nosa forma de vestir, cada vez que cuestionamos á vítima e buscamos xustificar a agresión. Cada vez que normalizamos a base da pirámide para sentir que a nós nunca nos pasará.

Por iso hoxe é 25N, e mañá e todos os días, porque cada vez que unha persoa entenda (home ou muller) que é libre de ser quen é, que é un ser completo e digno de amor tal como é, que si queremos cambiar ten que ser por amor a nós e non a ninguén , que NON é NON e non é necesario xustificalo. Cada vez que iso pase estaremos máis preto de terminar coa violencia de xénero. Porque claro que me pode pasar a min, e a ti e a calquera. Porque todas somos fillas da mesma sociedade.