María ten 12 anos e leva 3 nas salas dos xulgados; a pesares diso sorrí, xoga coa súa irmá e sae á rúa chea de forza. Pelexa polo teléfono e ten os primeiros complexos adolescentes.

María é unha rapaza máis pero cunha historia horrible, que viviu medos e violencia e que agora se enfronta a un sistema que non a deixa ser nena.

María criouse co home do saco, os seus monstros nunca estiveron debaixo da cama. Agora os seus pesadelos chámanse recordos, que volven día a día, valoración a valoración, vista xudicial a vista xudicial.

María coñece o peor da raza humana e segue confiando.

Pero ás veces énchese de xenreira e estoupa, porque non quere repetir o mesmo unha e outra vez, porque está cansa de que a valoren a ela, de que a xulguen, porque só quere ter 12 anos e gravar Musicalis (ou como se diga) e comprar roupa que brille moito e ler libros de medo.

A semana que ven ten outro xuízo, mentres súa nai está cun avogado  escribe un conto sobre un castelo cheo de moscas.  Coma unha nena máis,coma unha nena extraordinaria.

A María, a todas as Marías  que non se merecen ser silenciadas

 

O mellor e o peor do noso traballo son as persoas e ás súas historias. Ás veces fanche perder a fe no mundo que estamos a crear. Outras énchente de forza porque ese mesmo mundo está cheo de persoas extraordinarias que o fan mellor a pesares das súas historias.