Ninguén aprende a falar se non lle falan.  Pouco importa que teña a capacidade biolóxica para facelo, a aprendizaxe é un proceso que require d@s demais.

O mesmo pasa coa empatía: trabállase, mellórase, habilítase… pero nunha burbulla nin xurde nin evoluciona.

Para poñerse nos zapatos doutr@ hai que escoitar sen xulgar, e non é doado.  Ás veces é ir en contra de todos os estímulos que recibimos día a día. Ás veces o doado é ter prexuízos, crear opinións e emitir xuízos de valor.

A tan necesaria crítica foise desvirtuando, deixou de ser un xeito de construír, de percibir ós demais e aprender para converterse nun ataque daniño no que ratificar as ideas propias e preconcibidas.

A xustiza social nunca será posible sen individuos empáticos, capaces de aprender uns dos outros, de ver e escoitar as demais.  Individuos que se enriquezan das diferenzas.

A educación sen empatía é memorización